เราอาจจะคุ้นชินกับบริบทการเรียนที่มีครูยืนสอนอยู่หน้าชั้นเรียน มีนักเรียนนั่งอยู่ติดโต๊ะ เปิดหนังสือ ใช้ดินสอปากกาขีดเขียนซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องผิดและเป็นการเรียนรู้รูปแบบหนึ่ง แต่เราจะออกแบบการเรียนรู้อย่างไรให้ประทับใจผู้เรียน เราอาจจะลากโต๊ะเก้าอี้ที่คุ้นชินจัดเป็นมุมต่าง ๆ ให้เด็กได้เลือกเล่นด้วยตนเอง ได้ทดลอง สำรวจ ค้นหาตามความชอบความสนใจ มีครูคอยกระตุ้นและส่งเสริมการเรียนรู้ผ่านจินตนาการรอบด้านของเด็ก

เพราะการเล่นไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ ดังนั้นต้องอาศัยตัวครูออกแบบเครื่องมือรับสถานการณ์ที่จะเผชิญกับตัวเด็ก กำหนด Theme (ขอบเขตการเรียนรู้) ที่ชัดเจน ออกแบบเส้นทางการเรียนรู้สู่เป้าหมาย วางโครงสร้างการเรียนอย่างเป็นระบบทั้งแบบรายปี รายคาบ และครูสามารถออกแบบ “แผนการจัดประสบการณ์เฉพาะหน้า”เมื่อเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันระหว่างจัดกระบวนการ

“เล่น” อย่างเดียวคงไม่พอ แต่ครูต้องรับบทบาทเป็นผู้สังเกตการณ์คอยกระตุ้น ตั้งคำถามระหว่างที่เด็กเล่น เพื่อให้พวกเขาได้คิดและนำไปในการเรียนรู้ที่ถูกต้องโดยไม่ตัดสินว่าถูกหรือผิด ทำให้เด็ก ๆ ภูมิใจในผลงานของตัวเอง เกิดความเข้าใจอย่างแท้จริงในสิ่งที่ทำ และที่สำคัญที่สุดคือ ได้เรียนรู้โดยไม่ต้องท่องจำ

เมื่อ โรงเรียน = พื้นที่ “เล่น” ทำให้การเรียนรู้เกิดขึ้นตามจินตนาการ จุดประกายความอยากรู้เกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ รอบตัว ที่สำคัญคือ สนุกและเป็นธรรมชาติ จึงนำไปสู่การเรียนรู้เพิ่มเติมและสร้างเป็นนิสัยที่รักการเรียนรู้ตลอดชีวิตเพื่อการเติบโตอย่างสมบูรณ์ของชีวิตวัยเด็ก